KAPŁAŃSTWO

Jesienią 1942 roku Karol Wojtyła podjął decyzję o wstąpieniu do seminarium duchownego. Uczęszczał do tajnego seminarium założonego przez metropolitę krakowskiego, arcybiskupa Adama Sapiehę, ponieważ Niemcy zakazali wówczas kształcenia seminarzystów. Święcenia kapłańskie przyjął w listopadzie 1946 roku z rąk arcybiskupa Adama Sapiehy. Przez kolejne 2 lata studiował w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie Dominikańskim. Tam też obronił w 1948 roku pracę doktorską.

Po powrocie do kraju przez kilka miesięcy był wikarym wiejskiej parafii w Niegowici. Następnie został przeniesiony do krakowskiej parafii św. Floriana, gdzie zasłynął z organizowanych przez siebie wyjazdów ze studentami w góry i nad jeziora.

12 grudnia 1953 jego praca habilitacyjna „Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maxa Schelera” została przyjęta jednogłośnie przez Radę Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, jednak nie uzyskał habilitacji z powodu odmowy Ministerstwa Oświaty.
W 1954 r. zaczął wykładać na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
W 1958 r. Karol Wojtyła został wezwany do prymasa Stefana Wyszyńskiego, który zgodnie z decyzją papieża mianował go biskupem pomocniczym Krakowa. Karol Wojtyła aktywnie uczestniczył w obradach Soboru Watykańskiego II, gdzie dał się poznać dostojnikom Kościoła z całego świata. Pod koniec grudnia 1963 roku został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. W 1967 roku otrzymał również tytuł kardynała.